Nazywam się Brat Andreas od Niepokalanego Serca Maryi. Urodziłem się w 1986 roku w Szwajcarii niemieckojęzycznej. Po ukończeniu szkoły średniej studiowałem geografię i geologię w Zurychu. Wspólnotę Błogosławieństw  poznałem podczas pielgrzymki w 2006 roku. Zafascynowany życiem braterskim i pięknem liturgii, w wieku 21 lat dołączyłem do Wspólnoty w Zug (niemieckojęzyczna Szwajcaria). Udało mi się też tam ukończyć studia.

A jednak nie taką drogę wybrałem na początku!

Po okresie pięknego dzieciństwa, bardzo wcześnie, mając 12 lat, zacząłem prowadzić życie pełne przyjemności i absolutnej wolności, imprezy i wieczory bez końca. Alkohol i wiele przegięć, a jednak myślałem, że znalazłem wielkie szczęście.

W wieku 16 lat moje „szczęście” zniknęło. W jednej sekundzie! Poważny wypadek na skuterze z moim starszym bratem. Zasnęliśmy podczas jazdy, zderzając się z samochodem jadącym z naprzeciwka. Oboje byliśmy poważnie ranni. Leżąc na ziemi, nie mogłem się ruszyć. Minęło dużo czasu, zanim przybyła pomoc. Moje życie? co? te wszystkie imprezy, wieczory, przyjemności … a teraz? Po raz pierwszy szukałem sensu. Nie ma czegoś więcej?

Podczas mojej pięciotygodniowej hospitalizacji szukałem odpowiedzi. Później, wbrew wszystkim moim oczekiwaniom, znalazłem je w Kościele Katolickim. Uczestnicząc w jednej Mszy Świętej, kiedy ksiądz podniósł hostię, wiedziałem w głębi serca, że Jezus tam jest i że mnie kocha.

Niesamowite! Wszystko się zmieniło. Sensem mojego życia był teraz JEZUS! Kilka lat później postanowiłem poświęcić Mu całe moje życie. Właśnie we Wspólnocie Błogosławieństw złożyłem śluby wieczyste, mówiąc: „Panie Jezu, wyrzekam się siebie, aby złączyć się tylko z Tobą, jedynym Skarbem i jedyną nadzieją mojego pobytu na ziemi, tak długo, jak będę żył. ”
15 września 2018 roku zostałem wyświęcony na diakona. Wspólnota powierzyła mi zadanie troszczenia się o duszpasterstwo młodych. Dla nich chcę być „sługą miłości” i poprowadź ich do Jezusa. Pragnę, aby odkryli, że tylko Jezus może spełnić nasze najgłębsze pragnienia.”On jest Drogą, Prawdą i Życiem! „(J 14,6)

„Oto jestem, Panie, bez zwłoki, bez zastrzeżeń, na zawsze, z miłością! »(Święty Michał Garicoits)

Brat Andreas od Niepokalanego Serca Maryi

Jestem Joumana z Libanu. Wstąpiłam do Wspólnoty czternaście lat temu, w wieku 25 lat. Wcześniej byłam nauczycielem filozofii  i asystentem produkcji w telewizyjnych programach kulturalnych.

W młodości doświadczyłam kryzysu wiary, jednocześnie bardzo kochałam życie, marzyłam o zaawansowanych studiach i o małżeństwie. Daleka byłam jednak od myślenia, że ​​pewnego dnia „zakocham się” w Bogu i że ta miłość popchnie mnie, by wszystko porzucić, wszystko oddać.

Szukałam „prawdy” i mając 20 lat rzuciłam wyzwanie: „Jeśli filozofia udowodni mi, że Bóg istnieje, uwierzę, w przeciwnym razie – koniec z wiarą”. Bóg, biorąc mnie za słowo, zbliżył się najpierw do mnie poprzez filozofię … W pewien sobotni wieczór zostałam zaproszona do Wspólnoty na nieszpory, przez brata, który ze mną studiował. Bóg filozofów w końcu odkrył swoje oblicze pełne miłości i dotknął mojego serca przez piękno, które emanowało z tego miejsca, z twarzy, z  pieśni … i ze spontanicznych modlitw: tego wieczoru zrozumiałam, że ma na imię „Pan” i że jest ” Prawdą”.

W wieku 24 lat, peregrynacja relikwii Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Libanie, ponownie postawiła na mej drodze Wspólnotę  Błogosławieństw. Z radością odkryłam nowy program rekolekcji, które Wspólnota przygotowała. Od rekolekcji do rekolekcji szaleństwo powołania coraz bardziej we mnie rozbrzmiewało i sprawiło, że powoli inne moje pragnienia ustępowały temu jednemu. Siła mojego oporu równała się z fascynacją do tej miłości, której nikt nie był w stanie dorównać. Dzień po dniu pozwalałam by to wyjątkowe pragnienie ogarniało mnie coraz bardziej: „Kochać to wszystko dać  i dać siebie samego”. Wszystko we Wspólnocie mówiło do mojego serca! Powiedziałam więc: „tak”, i nigdy tego nie żałowałam.

„Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” … nie ma też większego szczęścia, ponieważ „kto jest w Bogu, niczego mu nie braknie”!

Joumana

Pochodzę z Grenoble.

Wstąpiłam do Wspólnoty Błogosławieństw w wieku 23 lat.

W czasie mojego Bierzmowania, mając 16 lat, doświadczyłam wylania Ducha Świętego, który zmienił moje życie. Usłyszałam, jak Bóg mówi do mnie w tajemniczy sposób : „Sandrine, ufam Ci, że będziesz Mnie głosić innym!” To było ważne. Pokój i ogromna radość, wewnętrzna pewność, że muszę się oddać Bogu i Jego Kościołowi.

Zaczęłam studiować w Paryżu  filozofię, a potem administrację. W tym czasie zaangażowałam się we fraternię misyjną: młodzieżową grupę modlitewną, z którą miałam możliwość dzielić się moją wiarą i prowadzić misje ewangelizacyjne. Doświadczyłam mocy Boga w moim codziennym życiu.

Dwa niezapomniane doświadczenia, które pogłębiły we mnie pragnienie oddania mego życia Bogu, w życiu konsekrowanym:

– doświadczenie humanitarne z „gałganiarzami” w dzielnicy nędzy, w Kairze (Egipt) z s. Emmanuelle, której świadectwo tak bardzo rzuciło mi wyzwanie: wszystko dać innym!
– i drugie doświadczenie, podczas niezwykłego  tygodnia modlitwy i dzielenia się z tysiącami młodych ludzi z całego świata podczas Festiwalu Młodych w Medziugorju. Na końcu Festiwalu nie byłam tą samą osobą. To było tak, jakby Pan mówił do mnie: „Jeśli pójdziesz za mną, ja Cię wypełnię.” Wiedziałam, że mogę polegać na Jego Wierności, więc powiedziałam Mu „tak”. Podjęta decyzja – ogromna radość!

Dwa lata wcześniej, podczas Wielkiego Tygodnia odbyłam rekolekcje we Wspólnocie Błogosławieństw w Nouan-Le-Fuzelier. Pamiętam, jak mówiłam: „Jeśli któregoś dnia, Panie, wezwiesz  mnie, abym poświęciła dla Ciebie moje życie, wstąpię tutaj! ”

Moje powołanie do Wspólnoty Błogosławieństw było tak silne, że rok później poprosiłam o przyjęcie do niej. Minęło już dwadzieścia sześć lat! Oto humor Pana Boga!

Kochać dając i dawać kochając!
Jezus wypełnia serce tego, który mu daje wszystko. I moja nadzieja nie została zawiedziona!

Siostra Claire Sandrine

Jesteśmy jednymi z pierwszych członków Wspólnoty Błogosławieństw.

Oboje byliśmy studentami Akademii medycznej w Nancy i tutaj w 1970 roku, nasze ścieżki się skrzyżowały w ramach protestanckiego duszpasterstwa akademickiego, do którego zresztą przychodził też przyszły założyciel Wspólnoty i niektórzy z pierwszych jej członków. Stawialiśmy sobie wiele pytań na temat Boga, prawdy, naszej przyszłości…

W lipcu 1974 roku, pod koniec naszych studiów, pobraliśmy się. Na krótko przed tym, dotarł do nas ruch odnowy charyzmatycznej i po świadectwie naszych przyjaciół, Gerarda Croissant i jego żony Jo, doświadczyliśmy wylania Ducha Świętego. To radykalnie zmieniło nasze życie. Zrozumieliśmy, że Jezus jest osobą żywą, działającą i wzywa nas, abyśmy za Nim poszli, abyśmy kroczyli drogą świętości. Byliśmy przekonani, że jedynym sposobem by odpowiedzieć na to wezwanie jest życie we wspólnocie. Mimo iż każdy ma swoją drogę życia, sami nie jesteśmy w stanie dojść do świętości. Życie wspólnotowe dawało nam możliwość by lepiej się zorganizować i wzajemnie się wspierać, aby Bóg zawsze był na pierwszym miejscu.

Odpowiadając, z wiarą, na wezwanie Pana, rzuciliśmy wszystko by zaangażować się w ten szalony i oryginalny projekt, i we wrześniu 1975 roku wstąpiliśmy do pierwszego domu Wspólnoty w Cordes. Było to ponad 44 lata temu. Po kilku miesiącach wyjechaliśmy, dosłownie z niczym, do Izraela, aby założyć tam nowy dom Wspólnoty i żyć blisko „narodu wybranego”, od którego tak wiele możemy się nauczyć.

Po powrocie do Francji uczestniczyliśmy w zakładaniu nowych domów Wspólnoty, mieliśmy różnorodne odpowiedzialności: duszpasterstwo młodzieży, studentów i dorosłych, posługi administracyjne, prawne, formacyjne, dzieła miłosierdzia i charytatywne, a także różne funkcje kierownicze we Wspólnocie. Wszystko to było bardzo pochłaniające.

Co zapamiętaliśmy z tej niezwykłej podróży? Mieliśmy wzloty i upadki, okresy błogosławieństwa i okresy pustyni, czas komunii i niezgody… Ale po 44 latach mamy pewność, która w nas żyje i której nic nie jest w stanie zburzyć, że ​​Wspólnota jest darem od Boga, nie dziełem ludzkim, a to, co Bóg daje, nie odbiera. Jeśli jesteśmy niewierni, nasz Bóg jest wierny. Możemy zawsze na Niego liczyć! W tym jest nasza siła, która karmi naszą nadzieję.

Jean-Claude i Martine Michel

Jestem Austriaczką. Minęły dwadzieścia dwa lata, odkąd wstąpiłam do Wspólnoty Błogosławieństw.

Zanim odpowiedziałam na wezwanie Jezusa, byłam studentką prawa, ponieważ chciałam wstąpić do Akademii dyplomatycznej. Pan dobrze wykorzystał moje zainteresowania dla różnych krajów i kultur, aby uczynić mnie swoim ambasadorem … misjonarką w Peru, głoszącą Jego miłość.

Jak to się wszystko stało? Moja droga do życia konsekrowanego rozpoczęła się od Mszy Świętej zorganizowanej przez Wspólnotę Błogosławieństw w Lisieux. Poruszona pięknem liturgii, radością osób konsekrowanych, którzy śpiewali i tańczyli przed Bogiem, od razu wiedziałam, że Jezus zaprosił również mnie do udziału w tej radości.

Jedna siostra zakonna dała mi broszurę na temat misji Wspólnoty Błogosławieństw w Peru. Trzeba powiedzieć, że od dłuższego czasu szukałam dobrego miejsca, aby zakosztować jakiegoś doświadczenia misyjnego. To właśnie tutaj zaczęła się moja przygoda z Jezusem!

Po doświadczeniu w wolontariacie postanowiłam wstąpić do Wspólnoty Błogosławieństw w Peru. W służbie ewangelizacji, wyjeżdżałam do różnych krajów, ale potem znowu powróciłam do domu Wspólnoty w Peru. Mogę tylko podziwiać wierność Boga, Jego miłość, która mnie niesie, i radość z oddania życia Jezusowi.

Codziennie widzę cuda, jakie Bóg czyni w życiu ubogich, którzy do niego wołają. Jezus jest obecny: pociesza cierpiących, wzmacnia słabych, leczy złamane serca, daje nadzieję tam, gdzie jest zniechęcenie. Moją radością jest być jego małym narzędziem, świadkiem jego miłosierdzia i radości z oddania swego życia Jezusowi!

Siostra Ewa od Jezusa

Nazywam się Brat Andreas od Niepokalanego Serca Maryi. Urodziłem się w 1986 roku w Szwajcarii niemieckojęzycznej. Po ukończeniu szkoły średniej studiowałem geografię i geologię w Zurychu. Wspólnotę Błogosławieństw  poznałem podczas pielgrzymki w 2006 roku. Zafascynowany życiem braterskim i pięknem liturgii, w wieku 21 lat dołączyłem do Wspólnoty w Zug (niemieckojęzyczna Szwajcaria). Udało mi się też tam ukończyć studia.

A jednak nie taką drogę wybrałem na początku!

Po okresie pięknego dzieciństwa, bardzo wcześnie, mając 12 lat, zacząłem prowadzić życie pełne przyjemności i absolutnej wolności, imprezy i wieczory bez końca. Alkohol i wiele przegięć, a jednak myślałem, że znalazłem wielkie szczęście.

W wieku 16 lat moje „szczęście” zniknęło. W jednej sekundzie! Poważny wypadek na skuterze z moim starszym bratem. Zasnęliśmy podczas jazdy, zderzając się z samochodem jadącym z naprzeciwka. Oboje byliśmy poważnie ranni. Leżąc na ziemi, nie mogłem się ruszyć. Minęło dużo czasu, zanim przybyła pomoc. Moje życie? co? te wszystkie imprezy, wieczory, przyjemności … a teraz? Po raz pierwszy szukałem sensu. Nie ma czegoś więcej?

Podczas mojej pięciotygodniowej hospitalizacji szukałem odpowiedzi. Później, wbrew wszystkim moim oczekiwaniom, znalazłem je w Kościele Katolickim. Uczestnicząc w jednej Mszy Świętej, kiedy ksiądz podniósł hostię, wiedziałem w głębi serca, że Jezus tam jest i że mnie kocha.

Niesamowite! Wszystko się zmieniło. Sensem mojego życia był teraz JEZUS! Kilka lat później postanowiłem poświęcić Mu całe moje życie. Właśnie we Wspólnocie Błogosławieństw złożyłem śluby wieczyste, mówiąc: „Panie Jezu, wyrzekam się siebie, aby złączyć się tylko z Tobą, jedynym Skarbem i jedyną nadzieją mojego pobytu na ziemi, tak długo, jak będę żył. ”
15 września 2018 roku zostałem wyświęcony na diakona. Wspólnota powierzyła mi zadanie troszczenia się o duszpasterstwo młodych. Dla nich chcę być „sługą miłości” i poprowadź ich do Jezusa. Pragnę, aby odkryli, że tylko Jezus może spełnić nasze najgłębsze pragnienia.”On jest Drogą, Prawdą i Życiem! „(J 14,6)

„Oto jestem, Panie, bez zwłoki, bez zastrzeżeń, na zawsze, z miłością! »(Święty Michał Garicoits)

Brat Andreas od Niepokalanego Serca Maryi

Jestem Joumana z Libanu. Wstąpiłam do Wspólnoty czternaście lat temu, w wieku 25 lat. Wcześniej byłam nauczycielem filozofii  i asystentem produkcji w telewizyjnych programach kulturalnych.

W młodości doświadczyłam kryzysu wiary, jednocześnie bardzo kochałam życie, marzyłam o zaawansowanych studiach i o małżeństwie. Daleka byłam jednak od myślenia, że ​​pewnego dnia „zakocham się” w Bogu i że ta miłość popchnie mnie, by wszystko porzucić, wszystko oddać.

Szukałam „prawdy” i mając 20 lat rzuciłam wyzwanie: „Jeśli filozofia udowodni mi, że Bóg istnieje, uwierzę, w przeciwnym razie – koniec z wiarą”. Bóg, biorąc mnie za słowo, zbliżył się najpierw do mnie poprzez filozofię … W pewien sobotni wieczór zostałam zaproszona do Wspólnoty na nieszpory, przez brata, który ze mną studiował. Bóg filozofów w końcu odkrył swoje oblicze pełne miłości i dotknął mojego serca przez piękno, które emanowało z tego miejsca, z twarzy, z  pieśni … i ze spontanicznych modlitw: tego wieczoru zrozumiałam, że ma na imię „Pan” i że jest ” Prawdą”.

W wieku 24 lat, peregrynacja relikwii Św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Libanie, ponownie postawiła na mej drodze Wspólnotę  Błogosławieństw. Z radością odkryłam nowy program rekolekcji, które Wspólnota przygotowała. Od rekolekcji do rekolekcji szaleństwo powołania coraz bardziej we mnie rozbrzmiewało i sprawiło, że powoli inne moje pragnienia ustępowały temu jednemu. Siła mojego oporu równała się z fascynacją do tej miłości, której nikt nie był w stanie dorównać. Dzień po dniu pozwalałam by to wyjątkowe pragnienie ogarniało mnie coraz bardziej: „Kochać to wszystko dać  i dać siebie samego”. Wszystko we Wspólnocie mówiło do mojego serca! Powiedziałam więc: „tak”, i nigdy tego nie żałowałam.

„Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” … nie ma też większego szczęścia, ponieważ „kto jest w Bogu, niczego mu nie braknie”!

Joumana

Pochodzę z Grenoble.

Wstąpiłam do Wspólnoty Błogosławieństw w wieku 23 lat.

W czasie mojego Bierzmowania, mając 16 lat, doświadczyłam wylania Ducha Świętego, który zmienił moje życie. Usłyszałam, jak Bóg mówi do mnie w tajemniczy sposób : „Sandrine, ufam Ci, że będziesz Mnie głosić innym!” To było ważne. Pokój i ogromna radość, wewnętrzna pewność, że muszę się oddać Bogu i Jego Kościołowi.

Zaczęłam studiować w Paryżu  filozofię, a potem administrację. W tym czasie zaangażowałam się we fraternię misyjną: młodzieżową grupę modlitewną, z którą miałam możliwość dzielić się moją wiarą i prowadzić misje ewangelizacyjne. Doświadczyłam mocy Boga w moim codziennym życiu.

Dwa niezapomniane doświadczenia, które pogłębiły we mnie pragnienie oddania mego życia Bogu, w życiu konsekrowanym:

– doświadczenie humanitarne z „gałganiarzami” w dzielnicy nędzy, w Kairze (Egipt) z s. Emmanuelle, której świadectwo tak bardzo rzuciło mi wyzwanie: wszystko dać innym!
– i drugie doświadczenie, podczas niezwykłego  tygodnia modlitwy i dzielenia się z tysiącami młodych ludzi z całego świata podczas Festiwalu Młodych w Medziugorju. Na końcu Festiwalu nie byłam tą samą osobą. To było tak, jakby Pan mówił do mnie: „Jeśli pójdziesz za mną, ja Cię wypełnię.” Wiedziałam, że mogę polegać na Jego Wierności, więc powiedziałam Mu „tak”. Podjęta decyzja – ogromna radość!

Dwa lata wcześniej, podczas Wielkiego Tygodnia odbyłam rekolekcje we Wspólnocie Błogosławieństw w Nouan-Le-Fuzelier. Pamiętam, jak mówiłam: „Jeśli któregoś dnia, Panie, wezwiesz  mnie, abym poświęciła dla Ciebie moje życie, wstąpię tutaj! ”

Moje powołanie do Wspólnoty Błogosławieństw było tak silne, że rok później poprosiłam o przyjęcie do niej. Minęło już dwadzieścia sześć lat! Oto humor Pana Boga!

Kochać dając i dawać kochając!
Jezus wypełnia serce tego, który mu daje wszystko. I moja nadzieja nie została zawiedziona!

Siostra Claire Sandrine