Wspólnota nie istnieje sama dla siebie, jej celem nie jest ona sama. Życie apostolskie jej członków umożliwia dzielenie się darami i łaskami, które każdy otrzymuje w modlitwie i w życiu braterskim, aby następnie zanieść je światu i Kościołowi (Redemptoris missio, n° 3)
Życie apostolskie jest przejawem życia wewnętrznego; jest możliwością doświadczania działania Boga i mocy Ducha przez dar z siebie. Jest to również uprzywilejowany sposób, by świadczyć o pięknie, bogactwie i komplementarności ludu Bożego.
Od samego początku Wspólnota Błogosławieństw otaczała szczególną troską ubogich i osoby cierpiące. Pragnęła nieść im współczucie i pocieszenie Chrystusa. Dlatego bardzo wcześnie Wspólnota rozwinęła wiele dzieł charytatywnych i humanitarnych.
Wspólnota czuje pilną potrzebę zareagowania na największą nędzę współczesnego świata, jaką jest nieznajomość Chrystusa. Z tego powodu pragnie ze wszystkich sił zaangażować się, aby szerzyć Ewangelię. Czyni to w bardzo różnorodny sposób, zgodnie z wezwaniami, które sama może odczuwać lub według potrzeb Kościoła. W ten sposób uczestniczy w nowej ewangelizacji i kładzie szczególny nacisk na duszpasterstwo rodzin i młodych.
Wreszcie, poprzez sztukę i piękno, Wspólnota chce dać świadectwo o powszechnym powołaniu człowieka, którym jest „wyśpiewać” piękno Stworzenia.
