Święty Paweł mówi nam o tajemnicy Izraela, która, co do natury, łączy się z tajemnicą Kościoła, ponieważ Kościół jest w pewien sposób wszczepiony w korzeń Izraela, który jest szlachetną oliwką. (por. Rz 11,24)
Modlitwa kontemplacyjna sprawia, że możemy w pewnym sensie doświadczyć odczucia Boga wobec Jego ludu, i jednocześnie otrzymujemy od Niego tę miłość, która zawsze w Nim płonie dla swego pierworodnego, wybranego syna, zawsze „umiłowanego ze względu na praojców” (por. Rz 11,28).
„Pozwolimy zachwycić się blaskiem boskiego planu wobec Izraela. Nasza kontemplacja doprowadzi nas do bram tej tajemnicy, która przekracza naszą inteligencję. Jak ubodzy będziemy starać się słuchać tego, „co mówi Duch do Kościołów”, wiedząc, że tylko objawienie przekazane sercu przez Ducha, pozwoli nam wejść w tajemnicę Izraela, której, jak tego pragnął św. Paweł, Kościół nie powinien ignorować. Ta modlitwa kontemplacyjna sprawia, że możemy doświadczyć Bożego odczucia do Jego ludu, i otrzymać od Niego to przynaglenie, które zawsze w Nim płonie dla pierworodnego, wybranego syna, zawsze „umiłowanego ze względu na praojców”. Każdy z nas będzie starał się kochać Izraela, tak jak Bóg go kocha i dlatego, że Bóg go kocha. On nie żałuje swoich darów ani powołania, którym obdarza, On, który tak bardzo złączył się z Izraelem, że „opiekuje się nim i poucza, strzeże jak źrenicy oka”.» (Księga Życia, nr 89-90)
Wstawiennictwo za naród żydowski zajmuje zatem ważne i uprzywilejowane miejsce w naszej modlitwie o wypełnienie Bożego planu wobec Jego ludu, Izraela.
Wspólnota, ogarnięta eschatologicznym zapałem, wzbudzonym w niej przez wylanie Ducha Świętego, pragnie Paschy dzielonej z Izraelem i chwalebnego objawienia Baranka, który wprowadzi nas do wiecznego Szabatu – nadchodzącego Królestwo.
Maranatha! Przyjdź Panie Jezu!
